از آن وقت هاییست

از آن وقت هاییست ،
که زیادی خسته ام.

کفشدوزک

نگاه نرم باد
سوز دلنشین خواب
می برد مرا با خود
آن نگاه معصوم کوچک
به آه ه های نگفته می نگرد
قلب آرام پنهان میزند
هرگزهای قدیم برایم تازه میشوند
بالاتر از همیشه مینگرم
از ورای بالهای کفش دوزکی بزرگ
که سالها در میان علفهای هرز ذهنم دنبالش میگشتم

  قیچی

شهامتش را داری؟

شهامتش را داری؟
یک دل سیر غرق شدن
درست توی دستهایی که همراهی کردنت رو فراموش کردن!
من شهامتش رو دارم
جرات بند از بند باز کردن تمام این انگشتها رو
شجاعت نطفه بستن توی این همه کابوس رو
جرات یه هم آغوشی توی پیچ و تاب این رگها رو!
بیا جلو!
نترس!
دستات رو بده به من
من سر این پیچ! وسط این برهوت هزارساله
عمریه منتظرم!

آرزوی کوچک

من ماندام در کنار بادهای آن روزها

بد نیست آدمها کمی خفه شوند و با هوشیاری به آنچه میبینند بیندیشند

"مارسل مارسو"

شهریار

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
 
 .....بی وفا.....بی وفا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا؟
......نوش دارویی ....نوش دارویی
نوش دارویی و بعد مرگ سهراب آمدی
سنگ دل .....سنگ دل
سنگ دل زودتر می خواستی حالا چرا؟
حالا چرا؟؟؟
عابران چون جمع مشتاقان پریشان میکند
در شگفتم من
در شکفتم من
نمی پاشد دلم   دنیا چرا؟؟
دنیا چرا؟
شهریارا بی حبیبه خود نمیکردی سفر

رو در رو

 

پیپِ من

انسانیّت چه حکمی میکند،
وقتی که من ،
تکّه تکّه های پیپِ شکسته ام را ،
به تمامِ دوستی هایم ترجیح میدهم.
...
و تو هیچ نمیدانی از وابستگی هایِ من به اجسام و اشیاء.
و
تو
هیچ
نمیدانستی.

۱ بار برای همیشه

وقتی به این میرسم که ،
بعضی ها یک بار حقّه زندگی کردن دارند ،
بعضی ها هم ، هیچ حقّی ندارند.
میبینم که نیچه راست میگوید ،
انسان ها متفاوت زاده میشوند.
از هر لحاظ که فکرش را بکنی.